Hallo allemaal, mag ik me even voorstellen; Christine van Achterberg. Bewoonster in spe van de Duinstraat 10, jaja, de persoon die aan iedereen heeft verkondigd dat we in september klaar zouden zijn met verbouwen in al haar onrealistisch enthousiasme.

Hoe het gaat? Nou best goed, prachtig huis in Scheveningen aan het verbouwen, nieuwe baan, nieuwe auto, newly wed, net ceremoniemeester geweest bij de bruiloft van mijn vrienden. Oh, wacht even: een appje: Chris kan jij die factuur van de kozijnleverancier betalen, met spoed. Natuurlijk kan ik dat; even de factuur erbij zoeken; Holy Moly zijn kozijnen zo freakin’ duur?! Ik heb geld nodig uit het bouwdepot. Ik ga meteen vragen of ze dat over kunnen maken.
Oh, wacht even: een belletje: he het is mijn grootste klant waarop ik een paar weken geleden promotie heb gemaakt; ‘Hi, met Christine, hoe gaat het met jullie?…. Slecht?… Oh je wilt a la minute dat de advertentie wordt aangepast?… Natuurlijk, geen probleem, ik regel het vanmiddag voor je’. Oké, waar was ik mee bezig… he daar loopt mijn manager… oh hij komt mijn kant op… oh hij kijkt niet blij. ‘Chris, we hebben een probleem met die campagne die a la minut live moet, de meesten zijn op vakantie dus ik wil dat jij het fixed’. Ik: ‘Natuurlijk, ik duik er meteen in, wat is de deadline? Vanmiddag? Ah oke, komt goed (ahum)’.
Oké waar was ik mee bezig… He wat regent het ineens hard. Oh wacht: de telefoon gaat: ‘Chris… je weet toch dat ze gister met onze dakkapel gestart zijn..? Chris, je weet dat het dak open ligt? Chris, je ziet toch dat het regent buiten? Chris, het regent nu ook in ons huis!! Hoor je me , Chris het regent in ons huis., Alles druipt naar binnen, al het gips wordt nat. Chris, we hebben niet genoeg zeil om alles tegen te houden!!!’ Ik: ‘eh, ja Rob, wat wil je dat ik doe?!’ Rob: ‘Ja weet ik veel, ja ehhh, nou ik los het zelf wel op!! (klik)’. Oke waar was ik mee b… he een agenda herinnering: Oh ja mijn schoonmoeder is overmorgen jarig; hebben we eigenlijk al een cadeautje? wat wil ze hebben? wanneer kan ik het halen: zou de Bijenkorf ook ’s nachts open zijn?

Oh wacht een appje: Chris, eten jullie vanavond thuis? Oh ja, eten, we moeten nog eten, waar gaan we eten? Gaan we vanavond klussen? Hoelaat kan ik hier weg? Hoelaat ben ik thuis?
‘Hmm ik heb zo’n trek in sushi..’ mijn collega kijkt me dromerig aan.. Terwijl ik dromerig terug kijk, laat ik de gedachte passeren met hoe het zou zijn om de boel, de boel laten en vanavond sushi te gaan eten en bubbels te gaan drinken..

Oh wacht: een belletje: ‘Christine, ik heb je een uur geleden gebeld, zijn de advertenties al aangepast? Ik moet vandaag vroeg naar huis en wil ze voor die tijd klaar hebben.’ Ik: ‘Ja natuurlijk, dat begrijp ik, ze zijn bijna klaar’ (Oké, k*t ik moet nu naar de betreffende afdeling lopen om de advertenties meteen te laten aanpassen, hopelijk kunnen ze snel schakelen). Ik loop langs een spiegel: shit, wat zie ik er bleek uit. Even terug lopen en wat blush op doen, ik wil niet dat mensen denken dat het niet goed met me gaat.

Oh wacht: een e-mail: het bedrag uit het bouwdepot staat op mijn rekening. Ik heb geen tijd, maar ik betaal de kozijnfactuur wel even met m’n mobiel over terwijl ik naar de afdeling loop. Oke, blush, eh kozijnen, eh regenlekkage, eh appjes, oh ja mijn schoonmoeder, ik bedoel: die campagne moet live, eh mijn nagelllak is afgebladderd, sushi…… bubbels…….. ehh sjushi……….. sjusssj………….. ssssssj……………………..….

I’m out………………………………………

Ps. Ga je nu geen zorgen maken en neem dit verhaal maar met een korretje zout…
In realiteit is het tien keer zo erg.