Verhuizen is een big deal
Verhuizen naar een koophuis is een bigger deal
Verhuizen naar een koophuis dat je samen met je partner koopt is nog een stukje bigger.
Maar the biggest of all is: verhuizen naar een koophuis in een pand dat je samen met 7 andere stellen koopt en verbouwt!

Inderdaad een soort van: het Blok, maar dan zonder de leuke intro’s, richtlijnen en presentatoren. Ons soort project noemen ze een CPO (Collectief Opdrachtgeversschap), maar soms voelt het meer als een OCDIM (Oneindig Complexe Diversiteit In Meningen).

Zet zeven mensen bij elkaar die niet meer met elkaar gemeen hebben dan het feit dat ze denken goed te zijn in verbouwen. Gutogutogut… Ken je ze: die mensen die van verbouwen houden? Van die nogal vreemde types die juist door dat ‘vreemde’ weer heel geschikt zijn voor complexe klussituaties. Er is niet een standaardprofiel klusser, het zijn namelijk meerdere types. Dat is het erge. Was er maar een soort type dat hiervoor koos.

Ons project is te vergelijken met het verhaal van Sjakie en de Chocoladefabriek. Het hele volk wil een gouden ticket om in die fabriek te komen. Er zijn alleen maar een paar mensen die echt wat willen opofferen om een gouden ticket te bemachtigen.

Het bemachtigen van een van de (gouden) opties op een appart in de Duinstraat was al een eliminatie op zich: als het je überhaupt al lukte om 15 dagen en nachten bezetting op het Gemeentehuis Den Haag te regelen, kon je nog altijd getrotseerd worden door de vrieskou, de uitputting en de zweetlucht uit de slaapzakken. Ook was het nog maar de vraag of jouw droomappartement niet weggekaapt werd door de wachtende voor je. Je begrijpt: speculaties daarover waren gesprek van de dag. En de nacht. En de ochtend. En de hele 15 dagen lang..

Ja en die 15 dagen bleken dus maar een fractie van het hele samenwerkingsproject. Want na aankoop, moet je ineens met elkaar gaan beslissen over kozijnen, vloeren, elektriciteit, gevels en dakkapellen. Als je dacht dat het moeilijk is om de visies van jou en je partner op een lijn te krijgen. Probeer dan maar eens met zeven stellen van verschillend niveau, leeftijd, ervaring en levensfase een beslissing over het soort deurbel te nemen.

Vol goede moed kwamen in het begin de flessen wijn nog op tafel, maar na een tijd werd er ook wel eens vergaderd met geschreeuw, onbegrip, irritatie en vooral veel verwijt. Daarnaast is het natuurlijk ook geweldig hilarisch om zo’n groep te laten functioneren zonder een leider, en een voorzitter van de vergadering en een notulist……… hehe…. ja…… euh…..dus…..snik 🙁

Ik weet het zeker hoor, als de tweede kamer zonder structuur en voorzitter had moeten doen wat wij moesten doen, zou het hele kabinet elke derde dinsdag van de maand vallen. Heus.

In ieder geval zijn we nu anderhalf jaar verder dan die wachtrij en we beginnen elkaar steeds meer te waarderen en begrijpen. Er wordt zelfs zo af en toe een besluit genomen. En als we over een jaar aan de barbecue zitten, kunnen we er misschien zelfs wel om glim- of schaterlachen.

Lieve vrienden, wat is nou de moraal van dit verhaal. Koop liever gewoon een huis in je eentje. En kant en klaar. En zonder moeilijkheden. En eigenlijk ook zonder verhuizen. Blijf eigenlijk gewoon bij je ouders wonen. Doe ik nu ook. Makkelijk zat..