Ons eerste bedrijfsongeval is een feit. Op een plek waar verbouwd en geklust wordt door mensen zonder klusdiploma, is de kans op een ongeval realistisch aanwezig.
Tijdens het plaatsen van 300 meter hout is er niets gebeurd. Tijdens het aanleggen van elektra ging alles goed. Tijdens het aanbrengen van isolatie op 6 meter hoogte verliep alles prima.
Maar toen Robbie afgelopen dinsdag even snel een balk wilde zagen ging het mis.
Op mijn werk zat ik toen ik een foto doorgestuurd kreeg met de lege wachtkamer van de eerste hulp. Het bijschrift was: ik heb in mijn duim gezaagd en ben nu bij de eerste hulp. Niet: het gaat goed, mijn duim zit er nog aan, ik ben niet flauw gevallen, maak je geen zorgen. Nee alleen dit kort en bondige bericht waarbij de uitkomst maar geraden moest worden.
Vol vrouwelijke bewogenheid belde ik meteen de klusmeister op en hij verzekerde mij dat die duim er nog aan zat. Het feit wilde wel dat hij tot op zijn bot had gezaagd. En dat hij gelukkig met een handzaag werkte., want met een elektrische zaag was dit verhaal anders afgelopen.
Een Tetanus prik en daardoor pijnlijke arm verder kwam meneer thuis met een dikke duim die ’s avonds toch wel ‘klopte’.
Er was verder niets aan de hand hoor alleen alles wat je met je duim doet, gaat ineens een stuk minder. De 25 handdrukken die Robbie dagelijks op zijn werk krijgt, brachten ineens hele andere emoties naar boven. Vooral als ze lekker stevig waren. Maar he, als dit nou het ergste is. Laten we afspreken dat we de rest van de ledematen dan onaangetast laten.
Rest mij niets anders te zeggen dan: Bitterballen.